Przyszłość w jaju

Eugène Ionesco – awangardowy francuski dramaturg pochodzenia rumuńskiego, współtwórca teatru absurdu.

https://pl.wikipedia.org/wiki/eugeneionesco

Przyszłość w jaju, albo różnych ma Pan Bóg stołowników (oryg. L’avenir est dans les œufs, alternatywny tytuł: Il faut de tout pour faire un monde) – jednoaktowa sztuka teatralna autorstwa Eugene’a Ionesco, napisana w 1951 i gatunkowo przynależy do teatru absurdu. „Przyszłość w jaju” stanowi kontynuację innego dramatu Ionesco, zatytułowanego „Kubuś, czyli uległość”. Premiera sztuki odbyła się w Théâtre de la Cité internationale, położonym w czternastym arrondissmencie Paryża. Spektakl reżyserował wówczas Jean-Luc Magneron. Akcja dramatu oficjalnie rozgrywa się trzy lata po zakończeniu poprzedniej części traktującej o losach rodziny Kubusiów i Robertów (co wynika z prowadzonych dialogów), choć tak naprawdę rozpoczyna się dokładnie w momencie jej zakończenia. Kubuś i Roberta zapałali do siebie miłością, jednak ich rodziny nie są usatysfakcjonowane z ich pożycia. Domagają się od młodej pary tak zwanej „produkcji”, czyli płodzenia potomstwa, którego celem ma być ich związek. Uświadomiona przez matkę i teściową Roberta, zaczyna w pewnym momencie składać jaja, zaś Kubuś zmuszony jest do ich wysiadywania. Kuriozalnym zdarzeniom z ramy obrazu przypatruje się Kuba Dziadek, który przez resztę członków swojej rodziny, jest oficjalnie uznawany za zmarłego. „Przyszłość w jaju”, podobnie jak „Kubuś, czyli uległość” w krzywym zwierciadle groteski i satyry ukazuje konwenanse przyjęte w tak zwanych „dobrych domach”.